Γράφει ο Παναγιώτης Πασπαλιάρης koutipandoras.gr
Έλληνες… ρωμιοί, γκιαούρηδες, και πάλι Έλληνες. Άραγε ποια είναι η ιστορική συνείδηση αυτού του λαού και ποιες οι δυνάμεις που του απόμειναν; Ποια είναι τα διδάγματα που έχει πάρει από την ιστορία του, από τις περιόδους δόξας και παντοδυναμίας και από αυτές της καταστροφής και του αφανισμού. Εν τέλει ποιος είναι ο ρόλος του σήμερα;
Όλα ξεκινούν από τη γεωγραφία. Ο τόπος αυτός είναι που «ανατέλλει η δύση και δύει η ανατολή», όπως έλεγε η αείμνηστη Έλλη Σκοπετέα. Εδώ οι ορδές των σταυροφόρων, εδώ και οι αλαλαγμοί των μωαμεθανών. Εδώ βαφτίζονταν οι ινδικές και οι απωανατολίτικες θρησκείες και γίνονταν φιλοσοφία, από εδώ ξεκίνησε ο Αλέξανδρος και εγκαθίδρυσε τη δύση στα βάθη της Ανατολής.
Κι όλες οι εποχές δόξας που έζησε τούτος ο λαός προήλθαν γιατί έτυχε οι ηγεσίες του, πνευματικές, πολιτικές, οικονομικές, να έχουν συναίσθηση αυτού του ρόλου. Η αρχαία Αθήνα από τη μια διαφύλαξε με το στόλο της το εμπόριο της ανατολής με τη δύση και με αιχμή τις αδελφόγλωσσες αποικίες των Ελλήνων και από την άλλη έγινε το σχολείο του κόσμου. Το μέσο Βυζάντιο παρείχε το χρυσό του νόμισμα ως μέσο συναλλαγών σε ανατολή και δύση, κι ο αυτοκράτορας την προστασία του σε όσους το κινούσαν. Η Κωνσταντινούπολη για αιώνες μάζευε όλη τη λογιοσύνη του γνωστού τότε κόσμου.
Σήμερα δεν υπάρχουν ηγεσίες. Μετριότητες της κάστας των πολιτικών. Γιατί αν υπήρχαν θα είχαν αντιληφθεί την ευλογία του να μπαίνουν κάθε μέρα εκατοντάδες ρακένδυτοι μετανάστες από τις τρύπες των συνόρων μας. Και την ευκαιρία. Αν σήμερα υπήρχε ένας Περικλής, ένας Φώτιος, ένας Τζιμισχής, και έβλεπαν ψηλά από τα τείχη τη ροή αυτών των ανθρώπων θα είχαν οραματιστεί και τη λύση.
Θα είχαν στείλει διάταγμα στις πολιτείες και τα χωριά και θα είχαν ζητήσει από τους δημοτικούς άρχοντες να ανοίξουν κέντρα υποδοχής. Κάθε ταλαίπωρος μετανάστης θα δικαιούται επαρκές φαγητό, ύπνο, και ιατρική περίθαλψη. Όποιος δήμος δεν μπορεί από μόνος του θα τον συνδράμει το δημόσιο ταμείο. Κάθε μετανάστης θα δικαιούται επιπλέον και μισθό. Εκατό ευρώ στο χέρι και εκατό ευρώ σε υποχρεωτική αποταμίευση. Σε αντάλλαγμα θα έδινε έξι ώρες εργασίας και τρεις ώρες μάθησης. Γλώσσα, αριθμητική, μια τέχνη, οικιακή οικονομία, στοιχεία πολιτεύματος.
Με ένα άλλο διάταγμα θα παρότρυναν όλους τους άνεργους εντός των τειχών να χρησιμοποιήσουν πόρους δικούς τους ή ευρωπαϊκούς για να ανοίξουν βιοτεχνίες, συσκευαστήρια και εργοστάσια. Σε αυτά θα προσλάμβαναν όσους περίσσευαν από τη δουλειά στα αναγεννημένα χωράφια της επαρχίας με τις βιολογικές πια καλλιέργειες. Κόστος για κάθε εργάτη των 6 ωρών διακόσια Ευρώ το μήνα συν έξοδα διατροφής και περίθαλψης. Ό,τι βγάζει σαν προϊόν το εργοστάσιο ή η βιοτεχνία θα πουλιέται στη Δύση σε τιμή πιο ανταγωνιστική και ποιότητα ασύγκριτα καλύτερη από αυτή της άπω ανατολής.
Κι ύστερα, η φωτισμένη ηγεσία θα δίπλωνε σε ένα χαρτί το σχέδιο αυτό και τη συμφωνία του λαού και θα πήγαινε στην Ευρώπη για να διαπραγματευτεί. Ορίστε κύριοι η εσωτερική υποτίμηση και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Ορίστε και η χρεία μας σε εσάς. Αποφασίσαμε να γίνουμε το σχολείο της Ανατολής. Θα περιθάλψουμε αυτούς τους ανθρώπους, θα τους μορφώσουμε, θα τους εμφυσήσουμε τα δημοκρατικά ιδεώδη και θα τους μάθουμε να σέβονται τις γυναίκες τους. Όταν θα γυρίσουν μετά από 5-6 χρόνια στην πατρίδα τους, θα έχουν ένα κομπόδεμα ικανό και γνώσεις για να ανοίξουν ο,τι επιχείρηση θέλουν, θα πιστεύουν στη δύση, θα είναι φίλοι της Ευρώπης και θα έχουν μια κυρία δίπλα τους και όχι μια μηχανή αναπαραγωγής τέκνων.
Όταν η βασιλεύουσα πόλη κατέρρεε κάποιοι διαπραγματεύονταν με τον πάπα την ένωση και κάποιοι φώναζαν «κάλλιο σαρίκι τουρκικό, παρά τιάρα παπική». Με αντιφάσεις ανίσχυρους εκβιασμούς και απειλές πάμε και σήμερα να διαπραγματευτούμε. Αντί να πάμε με μια πρόταση θετική: Ελλάδα το σχολείο της ανατολής, το ανάχωμα της δύσης. Ανάχωμα πολιτιστικό, οικονομικό, εμπορικό, πολιτικό και στρατιωτικό. Αν βλέπεις την πολιτική χωρίς παρωπίδες και μικροκομματισμούς, αυτό είναι το εθνικό διαπραγματευτικό μας χαρτί. Και σήμερα και πάντα αυτό ήταν.
Τώρα βέβαια θα μου πεις και ποιος ακούει; Άλλοι ονειρεύονται να κυβερνήσουν, άλλοι να πάρουν καμιά θεσούλα ή κάτι από το ΈΣΠΑ, άλλοι να κλείσουν τα σύνορα, άλλοι να γίνει ο βασικός μισθός 1500 και άλλοι τις αυριανές 4 στεφανιογραφίες (1200 Ευρουλάκια και αφορολόγητα). Τι κι αν πολλά από τα όνειρα αυτά θα γίνουν εφιάλτες όταν βουλιάξει το καράβι ολοσχερώς; Και μην ξεχάσω κι αυτούς που θα αφήσουν ένα σχόλιο υπεροχής εδώ από κάτω. Τα ξέρουν όλα, αρνούνται να συζητήσουν. Ίσως να βρίσουν και λίγο και μετά να ρουφήξουν μια γουλιά καφέ. Θέε μου, τι βλακείες διαβάζω πάλι σήμερα!
Πηγή : koutipandoras.gr